Επέκταση τού ηχοχώρου Φίλιππος Δάγκας

Εισαγωγή ως προς την «Επέκταση τού ηχοχώρου»

Ή επέκταση τού ηχοχώρου είναι μέσω τής χρήσης των ηχοχρωμάτων δυνατόν. Πρόκειται για «οραματικούς χώρους». Δηλαδή, για την δυνατότητα να επιτυγχάνονται ηχητικοί χώροι μέσω τής επίδρασης τού ήχου. Επιπλέον, ηχητικοί χώροι πρέπει να επιτυγχάνονται αφενός με μια σφαιρική και ορθολογική μέθοδος και αφετέρου να προοικονομούν την ουσιαστική συνεισφορά τους στην επέκταση τού ηχοχώρου.

Σημειώνομαι, οτι ή διατήρηση τής ταυτότητας τού ήχου παραμένει να εχει ιδιαίτερη σημασία. Επομένως, οι ασυμβίβαστες αποφάσεις στοχεύοντας την επέκταση του ηχοχώρου θα εχουν μονο την αποσαφηνιση της μουσικής ταυτότητας ως αποτέλεσμα. Δεδομένου ότι η αντιμετώπιση των δυσκολιών δεν προκύπτει ανάγκη περαιτέρω αυστηροποίησης και σφυροκοπημάτων ενεργούμε δίνοντας ισχυρές απαντήσεις.

Κύριο περιεχόμενο ως προς την «Επέκταση τού ηχοχώρου»

Αρχίζουμε με τις βασικές έννοιες σε σχέση με την επέκταση τού ηχοχώρου. Ό ηχοχώρος είναι ένα βασικό γνώρισμα κάθε μουσικής σύνθεσης. Και ή «φυσική» προέκταση ενός μουσικού οργάνου. Επιπλέον, επηρεάζει τις εντυπώσεις τού ακροατή σε σχέση με τον πραγματικό ήχο. Όχι μόνο λόγω των διαφορετικών θέσεων των οργάνων στο χώρο. Αλλά και λόγω τής διαφορετικής ακουστικής παρουσίας τους. Δηλαδή, μερικά όργανα ακούγονται πιο έντονα από κάποια άλλα. Λόγω τού ηχητικού φάσματος τους.

Επιπλέον, είναι και ή ακουστική δομή των εκδηλώσεων σημαντική. Αυτό σημαίνει ότι, από τον συνθέτη σημαντικά αντικείμενα, πρέπει ανάλογα να ενορχηστρωθούν. Δηλαδή, μέσα από την επιλογή τού όργανου, τής έντασης, τής τονικής περιοχής κλπ. να λαμβάνονται ιδιαίτερα υπ΄ όψιν απο τον ακροατή.

Αυτές οι δυνατότητες μπορούν να εφαρμοστούν ανεπιφύλακτα. Ώστε κυριολεκτικά να μην υπάρχει τίποτα πια. Με άλλα λόγια σημαίνει αυτό, την αποκήρυξη νέων ιδεών. Όμως, αρνούνται την φυσική τάση τού ανθρώπου για αλλαγή.

Σύνοψη σε σχέση με την επέκταση τού ηχοχώρου. Λοιπόν, προκαταλήψεις και απόψεις στη μουσική είναι στενά συνδεδεμένες με την ιστορική αλλαγή. Στα πλαίσια της Συμφωνικής World Music είναι ή αλλαγή των οργάνων σημαντική για την πρακτική εφαρμογή. Και σε αυτή την αλλαγή δημιουργούνται συστήματα, ταξινομήσεις και όροι. Αλλά και „ηχοχώροι“ και υπό τη χρήση των οργάνων γίνονται ακουστοί.

Συμπέρασμα ως προς την «Επέκταση τού ηχοχώρου»

Μία "μουσική ταυτότητα" πρέπει να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με το πνεύμα τού χρόνου. Αλλοιως είναι καταδικασμένη να απομονωθεί εντός των ορίων τού ηχητικού χώρου. Συνεπώς, το γεγονός αυτό θα έχει την καταστροφή τής "ταυτότητας" ως αποτέλεσμα. Από την άλλη πλευρά, ή επέκταση τού ηχητικού χώρου διατρέχει τον κίνδυνο να γίνει "άδειο κέλυφος".

Και αυτή είναι ή πρόκληση τής επέκτασης τού ηχητικού χώρου. Επέκταση τού ηχοχώρου χωρίς να αγγίζει τον πυρήνα τής ηχητικών ταυτοτήτων. Τέλος πρέπει να υποθεί οτι η επέκταση του ηχοχώρου ζητεί τον άμεσο τερματισμό των περιορισμών μιας πατριαρχικής παράδοσης μουσικων απόψεων. Στοχευοντας την ελευθερία που μας επιτρέπει και την επέκταση του ηχοχώρου.